Da Weihnachtsgrantler

 

 

Da Karli war koa unrechta Mo.

Es war hoit bloß so, dass a Weihnachtn ned leidn hod kinna.

und sei Frau, des Annal war drüba ned grod glücklich.

 

Oba, wos wui ma mocha? Da Mo schafft o, und  d‘Frau schaut wia ma wos draus mocha ko.

 

Es war hoit wieda amoi vor Weihnachtn. Da Karli is auf da Beng in da Kich gsessn und hod da Annal zuagschaut wias Lebkuachan bacha hod.

 

„Fir wen mochst eitz den Schmarrn scho wieda? Du woaßt doch, dass i koane Lebkuachan mog!“

 

S’Annal hod se langsam umdraht und an Karli ogschaut.

„Du ned! Oba andre scho!“

Dann hods weida gwutzlt Stickal um Stickal und da Karli hod in sein Bart brumpfet:

„Gspinnate Henna. Lebkuachan, Pletzal, Leckal und wos sunst no kimmt, mia is wuascht. Des mistige Weihnachtn, des soi da Deife hoin!“

Freile hod a gsegn, dass se s’Annal heimlich a Bettal vom Gsicht gwischt hod, und wia imma wenns so weit war, woit da Karli bloß no weg vo dahoam.

 

So is a oiso ins Wirtshaus ganga. Zo seine Spezln, af a Hoibe Bier, oda zwoa und wenns grod aus geht no an Schnaps dazua.

 

Heit wars oba scho a wengal komisch. Weil seine Freind am Stammtisch so rührselig warn.

Do is doch glatt a Adventskranz aufm Tisch glegn und drei Kerzal ham drauf brennt.

„S’is scho wos Scheens,“ hod da oane gsogt und da andre hod moant, „Wos Bsondas is de Zeit scho. Jeds Joar wieda.“

 

Da Karli hod sei Bier drunga und nix drauf gsogt.

„Ja, wos host denn? Bist oiwei no so läste wega Weihnachtn. Geh, Karl, sei doch ned da so.“

 

„Mir wuascht! Doats wos woits!“

„Schenkst deina Annal imma no nix?“ De Frog is vom Reinbichla kemma, der war a recht  a fromma Mo, guad ogsehn in da Gmoa.

 

„Wos geht’s di o? Is oiwei no mei Sach! Und übahaupt, des Weihnachtn is grod dafir do, dass de Gschäfta a Geid mochan und ihr  seids so bleed und foits drauf eina!“

 

„I schenk da Mein heia a Reise nach Ibiza. Eigentlich woits ja nach Australien. Oba des kann i mir ned leistn,“ erzeit ona.

 

„Bin vorhin beim Juwelier gwesn, a Ringal mit ana scheena Perle hob i dort kauft. Do werd de Mei schaun. Auf des Gsicht gfrei i mi jetz scho.“

 

Und so is weida ganga, jeda hod erzeit wos a seina Frau oda seina Freindin schenkn werd.

Da Karli war ganz staad. Erst wia d’Wirtin a Weihnachtmusi eigschoit hod, is a aufgsprunga.

„Zoin!“ So laut hod da gschrian, dass olle daschrocka zamzuckt san.

Und dann is a ausse in d’Nocht und de Tir is hinter eam zuagfoin, dass grod gscheppert hod.

 

S’Annerl war währenddessn imma no fleißig am Bacha. Des Woana war vorbei, weil sie der Ansicht war, dass des eh nia wos gnutzt hod.

Und wias de letztn Lebkuacha ausm Ofa gnomma hod is ihr eigfoin, dass früha an Weihnachtn, da Karli oiwei da Erste war, der de siaßn Sachan stibitzt hod.

 

Ja, friara, damois, wia da Bua no kloa war.

 

Aba der war mittlerweile scho seit a poar Joar in Amerika, wega da Arbat und weils eam oiwei so drawi eiganga is, is a aa nia hoamgflogn an Weihnachtn.

Jetz sans wieda kemma, de Tropfal aus de Augn von da Annal.

 

 

Draußn auf da Straß war an Karli auf amoi goa nimma guad.

„I hob doch bloß a Hoibe und oan Schnaps drunga.“

Dann is eam so schwindlig wordn und im Kopf war so ein Durchanand, dass a an Weg nimma gfundn hod.

Noch a boar Schritt is a gstoipat und higfoin und wos da Karli a vosuacht hod. Er is nimma auf d’Höh kemma.

Angst is eam an Buckl owegrunna, wia a koita Wassafoi. Vor seine Augn ham bunte Punktal tanzt und er hod gmoant, dass a jetz sterbn muass.

Auf amoi war vor eam sei Annal, und de Tränen, de üba ihre Backal glaufa san.

„Mei Annal, es duad am so leid…“

 

Er war so in sei Elend votiaft, dass er de Stimm erst gar ned wirklich wahr gnomma hod.

 

„Geht’s eana ned guad. Gehn’s i huif eana auf.“

De Stimm war recht sanft und ganz liab.

Und wia den Retter gsehgn hod is eam fast s’Herz steh bliebn.

A junga Kerl, mit goldblonde Lockn und an Gsichterl des seiner Annal so ähnlich war.

 

„Mei Bua…“ Da Karli hod bloß flüstern kinna.

 

„I bin da Steffl, heit erst okemma do im Dorf. Nur koa Angst, i bring eana hoam.“

So hod da Steffl an Karli aufghoifa, gfrogt wo a dahoam is und beim Gehen hod der Kerl, der grod so ausgschaut hod wia an Karli sei Bua vozählt, dass er sei Oma do im Dorf bsuacht, weil eben Weihnachtn kimmt und wia er si do drüba gfreit.

 

Vor da Haustür hod se da Steffl verabschiedet und da Karli is no steh bliebn. Hod zum Himme aufegschaut und s war wia a Wunder. Eam is wieda guad ganga.

De Stern hobn so glitzert wia wenns eam wos sogn hättn woin. Und vo irgendwo her is a Glöckerlklang kemma, ganz sacht und ganz mild wia des Singa vo Engerl.

 

Auf amoi is sei Annerl neba eam gstandn.

„Du, hods leis gsogt, du, da Bua hod grod ogruafa.“

„Unsa Bua…“

„Ja, er kimmt heia auf Weihnachtn hoam.“

 

 

I wünsch eich a scheens und frohs Weihnachtn und, dass eiane Liabn oiwei bei eich san.

 

Irmgard Hiergeist